Wrotycz pospolity (Tanacetum vulgare)

Bylina z rodziny astrowatych. Roślina ta rośnie powszechnie w Polsce na łąkach, przy drogach i nieużytkach. Charakteryzuje się żółtymi, kulistymi kwiatostanami zebranymi w gęste baldachogrona oraz pierzastymi, aromatycznymi liśćmi. Wrotycz od wieków był wykorzystywany w ziołolecznictwie i gospodarstwie domowym – m.in. jako środek odstraszający owady, zwłaszcza mole i komary. Należy jednak pamiętać, że zawiera tujon i inne związki toksyczne, dlatego jego spożycie w większych ilościach jest niebezpieczne dla ludzi i zwierząt.

Naturalny repelent – dawniej suszone bukiety wrotyczu wieszano w domach, aby odstraszały mole, muchy i pchły. Dodawano go też do szaf z ubraniami.

Zastosowanie w dawnych czasach – w średniowieczu wrotycz dodawano do potraw wielkanocnych jako przyprawę i „oczyszczający” dodatek. Z czasem jednak zaprzestano tego, gdy odkryto jego toksyczność.

Roślina w medycynie ludowej – napary stosowano do odrobaczania ludzi i zwierząt, a także zewnętrznie przy chorobach skóry i gojeniu ran.

Miododajny, ale nie dla wszystkich – jego kwiaty przyciągają owady zapylające, ale sam pyłek i nektar zawierają substancje gorzkie i toksyczne, więc pszczoły omijają go.

Roślina magiczna – w dawnych wierzeniach ludowych uważano, że wrotycz chroni przed złymi duchami i czarami. Wkładano go czasem pod próg domu albo do posłania.